PEYGAMBER EFENDİMİZİN HAYATI - M E K K E D E V R İ

Doğumu, Çocukluğu ve Gençliği

Peygamberimiz 20 Nisan (12 Rebiulevvel) 571 Pazartesi günü Mekke'de doğdu. Soyu, Hz. İbrahim’e, oradan, Hz. Adem'e uzanır. Ataları şöyle sıralanmaktadır: Muhammed, Abdullah, Abdülmuttalib, Hâşim, Abdümenâf, Kusayy, Kilâb, Mürre, Ka'b, Lüeyy, Gâlib, Fihr (Kureyş), Mâlik, Nadr, Kinâne, Huzeyme, Müdrike, İlyas, Mudar, Nizâr, Me'ad, Adnan.

Hz. Peygamber'in doğumundan iki ay önce babası Abdullah ticarî bir seferden dönerken Medine'de vefat etmiştir. Annesi Amine, Kureyş Kabilesi’nin Zühreoğulları kolunun reisi Vehb b. Abdümenaf'ın kızıdır.

Mekke'nin ağır ve sıcak havası çocukların gelişimine ve sağlıklarına zararlı görülürdü. Bu sebeple de Mekkeliler çocuklarını çölde bir süt anneye verirlerdi. Peygamberimizin süt annesi Halîme’dir. Ayrıca hac münasebetiyle her kesimden insanla temas halinde bulunan Mekke'de Arap dili, yabancı tesirler altında kaldığından, çocukların iyi Arapça öğrenmesi de bu sayede mümkün olmaktaydı. Bu ileride yapacağı davet için gerekli idi.

Peygamber Efendimizin "göğsünün yarılması" da yine süt annesi Halime'nin yanında iken olmuştur. Bu olayda Hz. Peygamber'in göğsü, iki melek tarafından yarılmış, kalbi çıkartılarak Zemzem'le yıkanıp, tekrar yerine konmuştur.

Peygamberimiz, aralıklı olarak beş sene süt annesinin yanında kaldı. Sonra annesine teslim edildi. Annesi, Hz. Peygamber altı yaşında iken Medine'deki akrabalarını ziyarete gitmişti. Bu vesile ile Medine'de ölen eşinin kabrini de ziyaret etmiş olacaktı. Bir ay süren bir misafirlikten sonra Mekke'ye dönerken henüz Medine'den pek fazla uzaklaşmadan Âmine aniden rahatsızlandı ve vefat etti; oraya da defnedildi. Artık hem yetim, hem de öksüz kalan çocuğu bu yolculukta kendilerine refakat eden dadı Ümmü Eymen Mekke'ye getirip dedesi Abdülmuttalib'e teslim etti. Yaşlı dede, kalben büyük bir muhabbet beslediği bu yavruyu sevgi ve rahmetle iki yıl bağrına bastı.

Hz. Peygamber sekiz yaşına geldiği zaman Abdülmuttalib seksen iki yaşında bu dünyadan ayrıldı. Abdülmuttalib vefatından önce sevgili torununu oğlu Ebû Talib'e teslim etmişti. Peygamberimiz, yirmi beş yaşına kadar amcası Ebu Talib'in yanında kalmıştır.

Hz. Peygamber on iki yaşlarında iken amcası Ebû Tâlib ile birlikte Şam'a giden bir kervana katılmış ve kafile Şam yakınlarında Busrâ adlı bir mevkide mola verdiği zaman buradaki manastırda bulunan Bahirâ adlı râhib, Hz. Peygamber'deki özelliklere bakarak O'nun ileride çıkması beklenilen son peygamber olabileceği kanâatine varmıştı.

Hz. Peygamber, bu ilk seferin ardından daha sonraki yıllarda diğer amcaları ile birlikte Mekke dışına yapılan bazı ticarî seferlere katılmış, çeşitli bölgelerde yaşayan insanların farklılık arz eden dinleri, örf ve âdetleri, hal ve vaziyetleri hakkında bilgi sahibi olmuştur. Peygamber Efendimiz daha sonraları İslâm'ı tebliğ ederken bu bilgilerinden istifade etmiştir.

Peygamberimiz, geçim sıkıntısı çeken amcası Ebû Tâlib'e yardımcı olmak için gençlik yıllarında Mekkelilere ücretle çobanlık yapmıştır. Çobanlığı sırasında tabiatla karşı karşıya gelmiş, bu anlarda düşünme ve anlama gücü gelişmiş, her şeyin yaratıcısı olan Cenab-ı Allah'ın varlığı ve birliğini, O'na eş koşmanın sapıklık olduğunu iyice kavramış, karşılaştığı sıkıntı ve zorluklar O'nu rûhen olgunlaştırmıştır.

Yirmi beş yaşında bizzat kendisinin idare ettiği bir ticaret kervanı Peygamberimiz'i Hz. Hatice ile karşılaştırdı ve evlendiler. Hz. Peygamber'in Hz. Hatice'den altı çocuğu olmuştu. Bunlardan dördü kız olup Zeyneb, Rukiyye, Ümmü Külsüm ve Fâtıma adlarını almışlardı. Bunların dördü de babalarının peygamberliğine erişmişler ve O'na iman ederek hicret etmişlerdir. Oğulları ise Kasım ve Abdullah adını taşıyordu. Hicretten sonra doğan oğlu İbrahim ise Mısırlı câriye Mâriye'dendir. Hz. Peygamber'in bütün erkek çocukları küçük yaşlarda vefat etmişlerdi.

Hz. Hatice ile evliliğinden sonra Peygamber Efendimiz ailenin geçimini ticaret yoluyla sağlamaya çalışmış, bazen ortaklık yoluyla, bazen şahsen ticaret yapmıştı. Peygamberimiz, ticarî işlerindeki dürüstlüğü, doğru sözlülüğü, ahde vefası, âdil oluşu, herkes hakkında iyimser davranıp elinden gelen iyilik ve yardımı yapması, yoksulun, muhtacın elinden tutması, yakınlarına ve akrabalarına karşı gösterdiği ilgi, ahlâkî olgunluk ve rûhî üstünlükleri O’nu çevrede herkesin güvenip itibar ettiği, sayıp sevdiği bir kişi hâline gelmişti. Bu sebeple Mekkeliler kendisine "el-Emîn” yani “güvenilir kişi" demişlerdir.

Hz. Peygamber otuz beş yaşında iken Kâbe tâmir edildi. Bu olay sırasında Haceru'l-Esved'in* yerine konması meselesinde Mekkeliler arasında baş gösteren anlaşmazlığı herkesi memnun edecek bir şekilde çözmesi, O'na duyulan güveni daha da artırmıştı.

Allah'ın mukaddes evi Kâbe'nin tâmiri dolayısıyla herkeste olduğu gibi Peygamberimiz'de de dinî duygu ve heyecanlar harekete geçmiştir. Bu sebeple O'nda bu yıllardan itibâren Rabbi ile baş başa kalma arzusu görülür. Hz. Peygamber, belli zamanlarda özellikle Ramazan ayı boyunca Mekke'den uzaklaşıyor, Hıra mağarasında günlerini geçirerek Cenâb-ı Hakk'ın varlığını, birliğini, kudret ve azametini, O'nun gücü karşısında yaratılmışların aczini ve zayıflığını düşünüyor; Allah’ın insanlara sonsuz nimetlerini, buna karşı insanoğlunun nankörlüğünü, onların dinî, siyasî, içtimâî, ahlâkî yönlerden içerisine düştükleri kötü durumları hatırlıyordu. Bu uzlet,günleri Hz. Peygamber'i rûhi bir olgunluğa götürdü.

Peygamber Efendimiz hayatı boyunca puta tapmamış, putlar adına kurban kesmemiş, kesilen hayvanların etinden yememiş, onlar adına yemin etmemiştir.